Στα βουνά διδάσκεσαι προσοχή και αυτοκυριαρχία. Εκεί μαθαίνεις να προσδοκάς το απροσδόκητο. Χρειάζεται κουράγιο, θέληση και μετριοφροσύνη στο όνομα της φύσης. Αλλά πάνω απ’ όλα απαιτείται ειλικρίνεια με τον εαυτό σου και τους συντρόφους σου. Γιατί στα βουνά τα ψέματα δεν χωράνε.

Στις παραπάνω φράσεις συμπυκνώνεται η φιλοσοφία του τρικαλινού ορειβάτη Νίκου Κρούπη, ο οποίος μαζί με τον Ορέστη Μήτρου-Κιντή ανέβηκαν στη -μέχρι πρότινος- απάτητη κορυφή Nya Kangri των ινδικών Ιμαλαΐων, φέρνοντας στην ελληνική ορειβατική κοινότητα μια μεγάλη επιτυχία με παγκόσμιο αντίκτυπο. Πριν από την επιτυχία είχαν προηγηθεί τρεις αποτυχημένες απόπειρες προσέγγισης της δυσπρόσιτης κορυφής, ενώ στο σύνολο οι προσπάθειες φθάνουν τις έξι συνυπολογίζοντας και τις τρεις ξένες αποστολές που από το 2008 είχαν ξεκινήσει χωρίς αποτέλεσμα, μέχρι που οι δύο Ελληνες ορειβάτες κατάφεραν το ακατόρθωτο. Ο Νίκος Κρούπης, ο οποίος ασχολείται πάνω από 30 χρόνια με την ορειβασία, μίλησε στον «Ε.Τ.» της Κυριακής για την ελληνική επιτυχία, αλλά και για τις εμπειρίες του στα βουνά.

Αποτυχίες

Η πρώτη απόπειρα για να σκαρφαλώσουν ορειβάτες στην κορυφή του Nya Kangri έγινε το καλοκαίρι του 2008 από ινδική αποστολή, η οποία προσέγγισε από τη νότια πλευρά το βουνό. Οι ορειβάτες σταμάτησαν στα 5.700 μέτρα, λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών και κακής ποιότητας χιονιού. Υστερα από 8 χρόνια, τον Μάιο του 2016 η ίδια ορειβατική ομάδα επιχείρησε και πάλι, αλλά φθάνοντας 250 μέτρα από την κορυφή ανέκοψαν την πορεία τους, λόγω των ισχυρών ανέμων και της πυκνής χιονόπτωσης.

«Οι φωτογραφίες που είχα δει από την αποστολή του 2008 που απεικόνιζαν αυτήν τη χιονισμένη πυραμίδα της κορυφής με είχαν εντυπωσιάσει και σκέφτηκα να κάνω την προσπάθειά μου να ανέβω. Η πρώτη μου προσπάθεια έγινε τον Αύγουστο του 2016 μαζί με τους συνορειβάτες μου, Γιώργο Μαργαρίτη και Πέτρο Τόλια, που επιχειρήσαμε από τη βόρεια πλευρά. Λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών, δεν τα καταφέραμε. Το 2022 κάνω τη δεύτερη απόπειρα, αλλά πάλι δεν φτάσαμε με τους συντρόφους μου στην κορυφή. Τότε ήμουν με τον Τόλια και τον Γιάννη Σουλτούκη.

Πέρυσι, αφού είχα δύο αποτυχημένες προσπάθειες από τη βόρεια πλευρά, μαζί με τον Ορέστη πήγαμε από τη νότια πλευρά. Οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν είχαμε εγκλιματιστεί καλά, μας απέτρεψαν. Φέτος, μαζί με τον Ορέστη δώσαμε παραπάνω χρόνο και στο ταξίδι και στην πρόσβαση στο βουνό και κάνοντας κάποια διαλείμματα, ώστε ο οργανισμός να είναι όσο πιο ξεκούραστος γίνεται μετά τα 6.000 μέτρα, το καταφέραμε».

Χαμηλές θερμοκρασίες

Οπως λέει στον «Ε.Τ.» της Κυριακής ο Νίκος Κρούπης, φθάνοντας στην κορυφή αισθάνθηκε μια πρόσκαιρη χαρά, γιατί πολύ γρήγορα το μυαλό του πήγε στην κατάβαση. «Τα λεπτά που μείναμε ήταν πολύ λίγα, 5-6 λεπτά, λόγω του ότι είχαμε ήδη 12 ώρες που σκαρφαλώναμε συνεχόμενα. Ηταν αδύνατον να μείνουμε περισσότερο και λόγω του κρύου, γιατί είχε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, αλλά και λόγω των συνθηκών, καθώς ήμασταν κρεμασμένοι σε μια κοφτερή κορυφή και δεν είχαμε χρόνο να σταθούμε όρθιοι. Ηταν τόσο απότομη και αιχμηρή που δεν υπήρχε χώρος για κάτι παραπάνω. Αρα, η χαρά της κατάκτησης ήταν για πολύ λίγο. Η επιστροφή είναι πάρα πολύ δύσκολη και επειδή η κούραση έχει συσσωρευτεί ύστερα από τόσες ώρες υπάρχει μεγάλος κίνδυνος για λάθη. Οπότε, πραγματικά χάρηκα την κορυφή και γύρισα και την κοιτούσα ξανά όταν φθάσαμε σε ένα σχετικά ομαλό πεδίο όπου δεν υπήρχε αυτός ο έντονος κίνδυνος. Εκεί κατάλαβα το μέγεθος της επιτυχίας μας».

Η επιχείρηση διήρκεσε 8 ημέρες, ο Νίκος Κρούπης και ο Ορέστης Μήτρου-Κιντής είχαν με το μέρος τους και τον καιρό. Παρόλο που το βουνό δεν έχει πολύ σοβαρές τεχνικές δυσκολίες, όπως λέει ο Νίκος Κρούπης, η ίδια η κορυφή ήταν που τους δυσκόλεψε περισσότερο. Η επιχείρηση για την κατάκτησή της διήρκεσε 16 ώρες, με τους δύο Ελληνες ορειβάτες να ξεκινούν από το Camp 1, που βρίσκεται στα 5.300 μέτρα, στις 2 τα ξημερώματα και να πατούν στην κορυφή του Nya Kangri στις 2 το μεσημέρι.

«ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ Ο ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ»

«Κατά 90% τα ατυχήματα συμβαίνουν στην κατάβαση»

Ο Νίκος Κρούπης είναι 48 ετών, δρ Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Υπολογιστών, από την Ελάτη Τρικάλων και μέλος του Ορειβατικού Περιηγητικού Ομίλου Πύλης. Σε ηλικία 14 ετών ανέβηκε στον Κόζιακα, ενώ ακολούθησαν ο Ολυμπος και άλλα βουνά της Ελλάδας. Ασχολείται 33 χρόνια με την ορειβασία και έχει οργανώσει επτά ορειβατικές αποστολές: το 2001 στο Damavand (5.671 μ.) του Ιράν. Το 2002 αναζητώντας άγνωστα βουνά μαζί με τον Γ. Ζαρδαλίδη εξερεύνησαν την περιοχή του Buni Zom στο Πακιστάν προσεγγίζοντας την κορυφή Gordoghan Zom I (6.240 μ.). Το 2004 οργάνωσε τη δεύτερη αποστολή, το Buni Zom, ανεβαίνοντας στην κορυφή Gordoghan Zom III (6.158 μ.), που ο ίδιος ονόμασε, και ήταν η τέταρτη ανάβαση παγκοσμίως.

Το 2005 συμμετείχε στην εκπαιδευτική αποστολή της ΕΟΟΑ στον Καύκασο (ανάβαση στο Elbrus 5.642 μ.). Το 2006 προσέγγισε την κορυφή Tirich Mir (7.708 μ.) του Πακιστάν, ενώ το 2007 οργάνωσε την αποστολή της ΕΟΟΑ στο Buni Zom του Πακιστάν, όπου με τον Γ. Βουτυρόπουλο ανέβηκε στην απάτητη μέχρι τότε κορυφή, 6MT (6.115 μ.). Το 2009 επιχείρησε ανάβαση στην ασκαρφάλωτη κορυφή Raghshur 6.089 μ. του Πακιστάν φτάνοντας στα 5.700 μ. Το 2011 εξερεύνησε την οροσειρά Chandra Bhaga στα ινδικά Ιμαλάια, ενώ το 2012 σκαρφάλωσε στην απάτητη μέχρι τότε κορυφή Mutik Skal (6.243 μ.) στην κοιλάδα Raru στο Zanskar της Ινδίας. Το 2016 ανέβηκε στις κορυφές Stok Kangri (6.123 μ.), Mentok I (6.282 μ.), Mentok II (6.2.48 μ.) και Mentok ΙΙΙ (6.153 μ.) και στην απάτητη κορυφή Nya Kangri (6.496 μ.) στις 20 Ιουλίου 2024. Μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει αρκετές αναβάσεις στις Αλπεις, στο Μαρόκο, στην Αίγυπτο, στο Αζερμπαϊτζάν, στη Γεωργία και την Τουρκία.

«Να κατέβω»

«Η μόνη μου σκέψη που έχω όταν φθάνω στην κορυφή είναι πώς θα κατέβω από εκεί. Να μη με παρασύρει ο ενθουσιασμός και αφεθώ στη χαλαρότητα της επιτυχίας, γιατί έχει αποδειχθεί ότι κατά 90% τα ατυχήματα και δυστυχήματα συμβαίνουν στην κατάβαση. Ετσι, αισθάνθηκα τη χαρά της κορυφής όταν έφτασα στα 6.000 μέτρα τώρα. Και για να τα καταφέρουμε υπήρξαν τρεις αποτυχημένες απόπειρες μέχρι την επιτυχία», θα πει ο 48χρονος ορειβάτης.

Για τον Νίκο Κρούπη η ορειβασία είναι αυτό που τον κάνει να νιώθει χαρούμενος. Είναι η ελευθερία που αισθάνεται και ότι βλέπει τις ανθρώπινες δυνάμεις του. «Είναι μια αναζήτηση του εαυτού μου», θα πει, ενώ σχεδιάζει τις μελλοντικές ορειβατικές αποστολές του, οι οποίες δεν συμπεριλαμβάνουν τις «εμπορικές», όπως λέει, κορυφές, όπως είναι το Εβερεστ. «Εδώ και χρόνια, αποφεύγω τις “εμπορικές”, όπως λέμε, κορυφές, αναζητώ ή εξερευνώ μάλλον περισσότερο περιοχές των Ιμαλαΐων που μου αρέσουν ιδιαίτερα. Εχω εντοπίσει κάποιες κορυφές που δεν έχει δοκιμάσει να τις ανέβει κάποιος. Τα πρότζεκτ αυτά είναι κυρίως, σε Πακιστάν, Ινδία και Νεπάλ».