Με τον κίνδυνο της απέλασης έχει έρθει αντιμέτωπη η οικογένεια Saado από το Βόρειο Ιράκ ύστερα από 3 χρόνια διαμονής στα Τρίκαλα.
Παρά το γεγονός ότι τα μέλη της επταμελούς οικογένειας ζουν, εργάζονται, παρακολουθούν σχολείο στα Τρίκαλα η αίτηση για χορήγηση ασύλου απορρίφθηκε, καθώς η αρμόδια επιτροπή έκρινε ότι δε συντρέχουν οι λόγοι για την χορήγηση καθεστώτος πρόσφυγα ή επικουρικής προστασίας στην Ελλάδα.
Κινδυνεύει η ζωή του αν επιστρέψει στο Ιράκ
Ο Safar Saado τα τελευταία χρόνια διαμένει στα Τρίκαλα, με τη σύζυγο και τα πέντε παιδιά τους, σε διαμέρισμα μέσω του προγράμματος «ESTIA».
Με την έναρξη της υγειονομικής κρίσης εξαιτίας του κορονοϊού, ως έμπειρος επαγγελματίας ράφτης, άρχισε να κατασκευάζει προστατευτικές μάσκες και να προμηθεύει όχι μόνο τους πρόσφυγες που φιλοξενούνται στα Τρίκαλα αλλά και τους μαθητές και καθηγητές του 2ου Γυμνασίου της πόλης, όπου φοιτούσαν δύο παιδιά του.
Πιθανή επιστροφή στην πατρίδα του, θα θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του, καθώς υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στην πόλη Zacho, στο βόρειο Ιράκ, που ζούσε.
Δίπλα στην οικογένεια Saado
Η Ανοικτή Συνέλευση Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Τρικάλων σε ανακοίνωσή της σημειώνει: «Απόφαση που οδηγεί στη φυσική εξόντωσή τους και στον κοινωνικό τους αποκλεισμό, αφού τους απαγορεύεται να εργαστούν ακόμα και να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο.
Πρόκειται για άλλη μία απορριπτική απόφαση των αρμόδιων αρχών στα αιτήματα ασύλου στο πλαίσιο της αντιπροσφυγικής πολιτικής εγκλεισμού, περιορισμού του δικαιώματος ασύλου, απελάσεων, γκετοποίησης και δολοφονικών επαναπροωθήσεων που αποδέχτηκε και υλοποίησε η προηγούμενη κυβέρνηση και συνεχίζει (εντείνοντας) η σημερινή.
Είμαστε δίπλα στην οικογένεια Saado όπως και δίπλα σε όλους τους πρόσφυγες και τις οικογένειές τους, δίπλα στους ανθρώπους που ξεριζώθηκαν από τους τόπους τους, δίπλα στα θύματα των πολέμων, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, του σκοταδισμού και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, διεκδικώντας το δικαίωμά τους στο άσυλο και την εξασφάλιση ίσων δικαιωμάτων στην ιατροφαρμακευτική κάλυψη, στην εκπαίδευση, στην κοινωνική πρόνοια και στην εργασία.
Δεν ξεχνάμε τις ευθύνες της κυβέρνησης της χώρας μας, της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, και τις επαίσχυντες συμφωνίες που έχουν υπογράψει.
Η ζωή έδειξε και δείχνει πως μια πολιτική που «δεν χωράει» πρόσφυγες και μετανάστες δε χωράει ούτε τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας».

alfavita.gr