Είναι χιλιοειπωμένο, σχεδόν πια έχει καταστεί κλισέ, δεν παύει να έρχεται στο μυαλό κάθε ταξιδιώτη, όταν επίκειται ένα νέο ή και ένα ταξίδι ρουτίνας: Σημασία έχει το ταξίδι, όχι ο προορισμός. Για να επικαλεστούμε και τον ποιητή: «Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου. Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι καθόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει». Ταξίδι συνιστά κάθε εμπειρία, κάθε στιγμή της ημέρας, ακόμη και η διαδρομή μέχρι τη διεκπεραίωση ενός project για να το θέσουμε με όρους μάρκετινγκ, είναι ταξίδι.

Είναι το πνευματικό μονοπάτι προς την αυτογνωσία και εάν βέβαια κάποιος έχει ασχοληθεί λίγο, με την επακόλουθη αυτοπραγμάτωση. Μέσα από τις προκλήσεις, τα λάθη που προκύπτουν από την υπερβολική πίστη ή αντίθετα από την πλήρη έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό, ο θυμός και η διαχείρισή του, η αναγνώριση του ποιοι πραγματικά είμαστε, είναι όλα κάποια από τα στοιχεία, που συνθέτουν τον καμβά της προσωπικότητάς μας, όπως αυτή διαμορφώνεται κατά τη διέλευσή της σε αυτή την πραγματικότητα.

Η διαδικασία πριν την έναρξη

Σε αυτό το πλαίσιο, σε αυτή τη λογική πολλοί τοποθετούν και τη σχετική διαδικασία πριν ξεκινήσουν το ταξίδι. Θέλουν να το ζήσουν σε κάθε έκφανσή του, με κάθε λεπτομέρεια. Μπορεί κάποιος για παράδειγμα να έχει προγραμματίσει να ακολουθήσει το δρομολόγιο ραφήνα άνδρος. Θα ξυπνήσει πολύ νωρίς το πρωί, ώστε καθώς θα οδηγεί για να φτάσει στο λιμάνι της Ραφήνας, να μπορεί να παρακολουθεί τον ήλιο να ανατέλλει, να δει τα αεροπλάνα να πετούν από πάνω του και να χάνονται στις πορτοκαλί ηλιαχτίδες και τα αντίστοιχα χρωματισμένα σύννεφα.

Θα σταθεί σε μια άκρη, όταν θα φτάσει και θα περιμένει μέχρι να έρθει η στιγμή της επιβίβασης. Πάντα σε αυτή την περίπτωση έχει ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς όλους τους ανθρώπους. Επιβάτες και λιμενικούς. Όλοι από τη στάση τους και τη νοοτροπία τους, κάτι έχουν να πουν. Εκείνοι οι άψογα οργανωμένοι, που φόρτωσαν το αμάξι, σαν ένα καλοστημένο tetris, έχουν ότι μπορεί να χρειαστούν κοντά τους και είναι απόλυτα οργανωμένοι. Έπειτα είναι κι εκείνοι, που φτάνουν αργοπορημένοι, λαχανιασμένοι και με αποσκευές που ξεχειλίζουν από το όχημά τους, από πάνω τους, από παντού. Κι αυτό το χαμόγελο, το γαλήνιο χαμόγελο ανακούφισης, τους συνοδεύει, όταν πια τα καταφέρουν. Τα δίπολα όμως δεν είναι ωραία και ως τώρα σταθήκαμε σε ένα τέτοιο.

Υπάρχουν κι άλλοι, εκείνοι, που απλώς είναι. Δεν είναι ούτε οργανωμένοι απόλυτα ούτε ανοργάνωτοι, είναι απλώς συντονισμένοι. Δε φτάνουν αργοπορημένοι ούτε υπερβολικά νωρίς, φτάνουν στην ώρα τους. Σε οποιοδήποτε δρομολόγιο μπορεί να συναντήσει κανείς όλων των ειδών ανθρώπους. Το κοινό κάθε νησιού διαφέρει, όπως και στο ραφήνα πάρος, έτσι και σε κάθε δρομολόγιο. Για εκείνον, που απολαμβάνει το ταξίδι, αυτές οι διαφορές είναι που συγκινούν, που προκαλούν το ενδιαφέρον. Άλλωστε τι πιο χρήσιμο από την παρατήρηση;

Η στιγμή της επιβίβασης

Κι έρχεται η στιγμή της επιβίβασης. Αρχικά είναι σαν κάθε σημείο του πλοίου, κάθε τμήμα του πλοίου να απευθύνεται σε διαφορετικό κοινό, σε άλλους ανθρώπους. Άλλος θα επιλέξει τα πιο κάτω τμήματα, κατάστρωμα ή σαλόνι, του καραβιού ώστε να βρίσκεται όσο πιο κοντά γίνεται στο γκαράζ και να μπορέσει να φτάσει πρώτος στο όχημά του ή στην έξοδο για το λιμάνι αν δεν έχει όχημα. Ο συλλογιζόμενος ταξιδιώτης τότε, καταλαβαίνει, ότι αυτοί είναι άνθρωποι, που οπωσδήποτε ουδέποτε πέρασε από το μυαλό τους η αξία του ταξιδιού. Είναι κι αυτοί μια κατηγορία ανθρώπων- διεκπεραιωτών. Πάνε –έρχονται, οι μέρες περνούν, η δουλειά βγαίνει, εν πάσει περιπτώση δεν ασχολούνται με τίποτα ιδιαίτερο πέραν των πρόσκαιρων και κυρίως με τίποτα, που δεν αφορά τους ίδιους και τον εαυτό τους. Τι πιο σημαντικό από τον εαυτό τους; Αυτό βγαίνει και στον τρόπο, που συμπεριφέρονται. Ιδίως αν έχουν επιλέξει κάποιο από τα δρομολόγια, που έχουν πολλή κίνηση, όπως το ραφήνα τήνος, είναι αυτονόητο, ότι έχουν προτεραιότητα και ούτε ουρές θα σεβαστούν ούτε οικογένειες.

Ταξίδι με άνεση ή με ελευθερία

Στη συνέχεια έρχονται εκείνοι, που θέλουν την άνεσή τους όποια κι αν είναι η συνθήκη. Θέλουν να μεταφέρουν λίγη από την οικεία ατμόσφαιρα του σπιτιού και στο καράβι. Πηγαίνουν στο σαλόνι του πλοίου, θα πιάσουν κάποιες καρέκλες επαρκείς για τους ίδιους και τους συνταξιδευτές τους, θα προμηθευτούν τα ροφήματα και τα συνοδευτικά μικρογεύματα ή και κανονικά γεύματα, αναλόγως της απόστασης. Κάποια στιγμή θα ρίξουν κάποιες κλεφτές ματιές στην οθόνη της τηλεόρασης, έτσι για να μη μένουν πίσω στην επικαιρότητα και μετά θα χαλαρώσουν εντός.

Στον αντίποδα είναι εκείνοι, που επιλέγουν το κατάστρωμα. Είναι σαν να είναι οι πιο ελεύθεροι, αλέγροι άνθρωποι. Είναι εκείνοι, που θα ατενίσουν τη θάλασσα και θα αφήσουν το μυαλό τους να χαθεί στον αφρό, που αφήνει πίσω του το πλοίο καθώς απομακρύνεται από το λιμάνι. Είτε έχουν επιλέξει ένα δρομολόγιο όπως το ραφήνα μύκονος ή κάποιο όπως το santorini ios, όπως θα αναζητούσε κι ένας τουρίστας στη γλώσσα του το δρομολόγιο, όσο ετερόκλητο κι αν είναι το κοινό των δρομολογίων αυτών, έχουν ένα κοινό οι επιλέγοντες το κατάστρωμα, κάτι το αντισυμβατικό. Δεν είναι πάντα το οικονομικό ή το ακριβό. Δεν είναι αν πρόλαβαν να ανέβουν έγκαιρα ή όχι. Είναι ο αέρας. Αέρας γαλήνης, αέρας ταξιδιού. Αυτό ίσως είναι και το πνεύμα εκείνων, που θέλουν να νιώθουν κάθε πτυχή και κάθε λεπτομέρεια του ταξιδιού τους. Ακόμη και το λιγότερο βολικό, ορισμένες φορές, κατάστρωμα είναι μέρος της εμπειρίας. Πιο εύκολα συνομιλείς με τον άγνωστο διπλανό σου στο κατάστρωμα, απ’ ότι στο σαλόνι. Πιο γρήγορα μπαίνεις στο πνεύμα των διακοπών, αφού δε βρίσκεσαι καθημερινά σε ένα κατάστρωμα, αντίθετα το σαλόνι είναι αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας.

Κι έρχεται η ώρα που το πλοίο θα δέσει στο λιμάνι. Η ώρα της σύγκλισης. Εκεί από όποια ομάδα κι αν προέρχεται κανείς, λίγο πολύ όλοι θα πάνε στο μέρος του πλοίου, που θα ελλιμενιστεί. Θα κατέβουν και στον προορισμό της επιλογής τους, άλλοι συνειδητά κι άλλοι ασυνείδητα θα ζήσουν ένα νέο ταξίδι, κι ας έχουν θεωρητικά φτάσει στον προορισμό τους.