Η σαρωτική νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη στην ελληνική περιφέρεια την περασμένη Κυριακή, σε αντίθεση με την Αθήνα που κατετάγη τρίτος, έχει μάλλον ταυτοτική εξήγηση. Ο ίδιος ο Ανδρουλάκης είναι γέννημα-θρέμμα της ελληνικής περιφέρειας, όπως μαρτυρά και η κρητική προφορά του, που παρά τη μακρά διαμονή στις Βρυξέλλες δεν την αποχωρίστηκε ποτέ. Γεννημένος το 1979, 42 Μαΐων σήμερα, ο νέος αρχηγός του ΚΙΝΑΛ μεγάλωσε στον Κατσαμπά του Δήμου Ηρακλείου, ένα προάστιο του νομού, που παρά το γεγονός ότι βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τα μινωικά ανάκτορα, δεν έχει βασιλικό αλλά απόλυτα λαϊκό χαρακτήρα.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, παιδί μιας τυπικής μεσαίας ελληνικής οικογένειας, φοίτησε στο 3ο Λύκειο Ηρακλείου και με Πανελλήνιες Εξετάσεις πέρασε στο Πολυτεχνείο Ξάνθης, στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών, το 1997. 
Η αρχή
Ηταν η εποχή που το ΠΑΣΟΚ, με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη, βρισκόταν στο τιμόνι της χώρας ως ένας πανίσχυρος πόλος, ενώ η Ν.Δ. προσπαθούσε να βρει τα πατήματά της εκλέγοντας νέο αρχηγό τον Κώστα Καραμανλή. Την εποχή εκείνη, ο πατέρας του σημερινού διεκδικητή της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ αποτελούσε βασικό υποστηρικτή του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη και του εκσυγχρονισμού στη Μεγαλόνησο. Για τον 18χρονο γιο του, συνεπώς, η εγγραφή στην ΠΑΣΠ ήταν δεδομένη, ξεκινώντας τότε μια πορεία που 24 χρόνια μετά τον έχει φέρει στο κατώφλι της ηγεσίας του κόμματος.  Ο Νίκος Ανδρουλάκης, τρία χρόνια μετά, όντας τριτοετής φοιτητής εκλέχθηκε γραμματέας της ΠΑΣΠ στη σχολή του, καταφέρνοντας να βγει η παράταξή του πρώτη στο πολυτεχνείο, κάτι που θεωρήθηκε επιτυχία στον φοιτητικό μικρόκοσμο. Στο εσωτερικό του κόμματος «χρεωνόταν» στην ομάδα των «εκσυγχρονιστών», πίσω από τον –μεγαλύτερο κατά 4 χρόνια– Μιχάλη Κατρίνη, που θεωρείτο ο επικεφαλής της συγκεκριμένης ομάδας. 
Μετά τα φοιτητικά χρόνια ο Ανδρουλάκης συνέχισε τις σπουδές του κάνοντας μεταπτυχιακό στο πρόγραμμα «Νέα Υλικά και Περιβάλλον» του ΔΠΘ, ενώ την ίδια περίοδο ξεκινά την επαγγελματική του διαδρομή δουλεύοντας αρχικά στον κατασκευαστικό κλάδο σε εταιρεία στην Κρήτη και μετά στην Αθήνα. Παράλληλα συνέχισε την κομματική του διαδρομή ως μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας.
Το 2004, το μπλοκ των νέων «εκσυγχρονιστών» Κατρίνη – Ανδρουλάκη ετοιμάζεται για την επόμενη μάχη, που είναι το συνέδριο της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ. Η εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου άλλαξε, ωστόσο, τα δεδομένα, καθώς το 2005, με μια αιφνιδιαστική απόφαση, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ διαλύει τη Νεολαία και συστήνει επιτροπή ανασυγκρότησης. Το 2007 ο 28χρονος Ανδρουλάκης απέναντι στους «προεδρικούς» κατάφερε να κερδίσει την πλειοψηφία στο συνέδριο, αλλά η νίκη δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, καθώς η επερχόμενη ήττα του ΠΑΣΟΚ στις εθνικές εκλογές και οι εσωκομματικές εκλογές αφήνουν πίσω τα θέματα νεολαίας. Το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου εκλέγεται στην πρωθυπουργία της χώρας, με τον Νίκο Ανδρουλάκη να κρατάει μετριοπαθή στάση και να μη βρίσκεται απέναντι στην ηγεσία του κόμματος. Αυτό άλλωστε, λένε όσοι γνωρίζουν τον 42χρονο πολιτικό, ήταν πάντα γνώρισμά του: είχε μεν μια σαφή εκσυγχρονιστική τάση με έντονο προοδευτικό πρόσημο, αλλά ουδέποτε δημιουργούσε εσωκομματικά προβλήματα.
Ο απογαλακτισμός
Το 2012 ο Νίκος Ανδρουλάκης εκλέγεται μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ και το 2013, με πρόεδρο πλέον τον Ευάγγελο Βενιζέλο, αναλαμβάνει γραμματέας του κόμματος στην πιο δύσκολη περίοδο για το ΠΑΣΟΚ. Ενα χρόνο μετά, το 2014, ο Νίκος Ανδρουλάκης παίρνει την απόφαση να κατέλθει υποψήφιος ευρωβουλευτής και εκλέγεται με 113.719 σταυρούς προτίμησης, κάνοντας ένα μεγάλο βήμα για την πολιτική του ενηλικίωση.
Πράγματι, η εκλογή του από τη βάση του κόμματος λειτουργεί ως απογαλακτισμός από την περίοδο της Νεολαίας και χαράσσει σταδιακά μια δική του πορεία. Τρία χρόνια μετά, το 2017, θα κατέλθει ως υποψήφιος αρχηγός του ΚΙΝΑΛ, καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση πίσω από τη Φώφη Γεννηματά, ενώ το 2019 επανεκλέγεται ευρωβουλευτής φτάνοντας τις 180.000 ψήφους πανελλαδικά.
Την περίοδο της προεδρίας της Φώφης Γεννηματά, ο Νίκος Ανδρουλάκης επέλεξε συγκεκριμένη στρατηγική: Δούλεψε πολύ στο Ευρωκοινοβούλιο, αποφεύγοντας τις αντιπαραθέσεις με την ηγεσία του κόμματος. Χωρίς να σταματήσει ποτέ να διατηρεί τους πυρήνες του ανά την επικράτεια, όπως φάνηκε από τα ποσοστά του στην περιφέρεια, δούλευε συστηματικά για αυτή την Κυριακή, που στόχο έχει να πάρει τα ηνία της παράταξης στην οποία εντάχθηκε για πρώτη φορά το 1997 και δεν αποχώρησε ποτέ, κάτι που σημειώνει με κάθε ευκαιρία, προτάσσοντας ως ατού του τον κομματικό πατριωτισμό, όντας στέλεχος ενός κόμματος που πληγώθηκε πολύ την περασμένη δεκαετία.
Η Ευρωβουλή τον άλλαξε
Οσοι γνωρίζουν καλά τον Νίκο Ανδρουλάκη μιλάνε για ένα διαφορετικό πρόσωπο πριν μπει στην Ευρωβουλή και μετά. Η θητεία του τα τελευταία επτά χρόνια στις Βρυξέλλες αποτέλεσε σημαντική εμπειρία. Ο ίδιος με κάθε ευκαιρία προτάσσει τρία βασικά πράγματα που πέτυχε στην Ευρωβουλή: Πρώτον, την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Πολιτικής Προστασίας και τη δημιουργία του rescEU, για την οποία ήταν εισηγητής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Μέσω του μηχανισμού υπάρχει πλέον η δυνατότητα αναβάθμισης των εθνικών σχεδίων πολιτικής προστασίας, υιοθετώντας καινοτομίες όπως οι στόχοι ανθεκτικότητας αλλά και ενίσχυσης των μέσων δασοπυρόσβεσης, αγοράζοντας νέα αεροπλάνα Canadair με 100% χρηματοδότηση μέσω του rescEU. Δεύτερον, την υιοθέτηση τροπολογίας του στην ολομέλεια για την επιβολή εμπάργκο όπλων στην Τουρκία. Τρίτον, την προσπάθειά του για να συμπεριληφθεί η Ελλάδα στο Ταμείο Εκσυγχρονισμού που δημιουργείται στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού συστήματος εμπορίας ρύπων, μέσω του οποίου θα μπορούσαμε να λάβουμε ευρωπαϊκά κονδύλια άνω του 1 δισ. ευρώ για τη χρηματοδότηση έργων στον ηλεκτροπαραγωγικό τομέα, με σκοπό την πιο ομαλή και κοινωνικά δίκαιη πράσινη μετάβαση.

Σταύρος Παπαντωνίου (Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)