Τι τελικά οδήγησε στην πιο πολύνεκρη σιδηροδρομική τραγωδία της χώρας; Τι έκοψε απότομα το νήμα της ζωής των παιδιών, που έκαναν το γνώριμο, «ασφαλές» δρομολόγιο της επιστροφής στις σπουδές τους; Τι έκαψε τα όνειρά τους; Ήταν «κυρίως το τραγικό ανθρώπινο λάθος» ήταν η απάντηση της πολιτείας δια στόματος του πρωθυπουργού. Ο σταθμάρχης της Λάρισας πράγματι φέρεται να παραδέχθηκε στις αρχές το μοιραίο λάθος του. Αλλά πώς είναι δυνατόν ένα ανθρώπινο λάθος, σε ένα σύγχρονο, όπως θέλει να θεωρείται, κράτος, να σκορπίζει τον θάνατο;

Τις ευθύνες του σταθμάρχη θα τις σταθμίσει και θα τις κρίνει η Δικαιοσύνη, ορίζοντας την τιμωρία του. Αλλά τι θα γίνει με τις κόκκινες σημαίες, που είχαν υψωθεί εδώ και καιρό; Ποιος θα τιμωρήσει τη σειρά λαθών και παραλείψεων;

α) Το σύστημα ασφαλείας και ελέγχου των αμαξοστοιχιών επί της γραμμής, μαθαίνουμε, είχε αποκτηθεί από το 2000. Αλλά έως και σήμερα δεν είχε εγκατασταθεί πλήρως.

«Εάν λειτουργούσε η σηματοδότηση στη μοιραία γραμμή, δεν θα είχαμε το τραγικό δυστύχημα με δεκάδες νεκρούς σήμερα» εξηγεί Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, ο οποίος είχε εργαστεί επί πολλά χρόνια στην επιτροπή εφαρμογής του Ευρωπαϊκού Συστήματος Ελέγχου Αμαξοστοιχιών (ETCS) στην ΕΡΓΟΣΕ. Το σύστημα αυτό καθιστά δυνατή τη διαβίβαση στον μηχανοδηγό πληροφοριών αλλά και τον έλεγχο τήρησης της επιτρεπόμενης ταχύτητας. Αν λειτουργούσε είτε ο ίδιος ο σταθμάρχης είτε ο οδηγός θα είχαν προλάβει το λάθος.

β) Πριν από μόλις 3 εβδομάδες οι εργαζόμενοι των σιδηροδρόμων προειδοποιούσαν: «Όσο δεν παίρνονται μέτρα προστασίας στους εργασιακούς χώρους και την ασφαλή λειτουργία και κυκλοφορία των τρένων, τα ατυχήματα δεν έχουν τελειωμό…Δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται, για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, κάνοντας διαπιστώσεις.». Αν δεν κωφεύαμε στις εκκλήσεις τους, ίσως να είχαμε προλάβει το λάθος.

γ) Και μόλις πριν από λίγες ημέρες η Κομισιόν παρέπεμπε τη χώρα μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο «επειδή δεν εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις που έχει με βάση την οδηγία για τη δημιουργία ενιαίου Ευρωπαϊκού σιδηροδρομικού χώρου (2012/34/ΕΕ)». Αν στους σιδηροδρόμους δεν είχαμε μείνει στην εποχή του Τρικούπη, αλλά συμβαδίζαμε (έστω και υπό την απειλή της τιμωρίας) με την υπόλοιπη Ευρώπη, ίσως σήμερα να μην θρηνούσαμε κατά… λάθος.

Μπροστά στους γονείς που καλούνται να αναγνωρίσουν τα διαμελισμένα παιδιά τους, μπροστά στον ασύλληπτο πόνο που προκάλεσαν τα «πάμε και όπου βγει» και τα διαχρονικά πάθη, εν έτει 2023, είναι τουλάχιστον ντροπή να κρυβόμαστε πίσω από το «λάθος ενός σταθμάρχη».

Νατάσα Στασινού - naftemporiki.gr