Στον απόηχο του πιο τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος της χώρας έρχονται συνεχώς στο φως στοιχεία για τις δραματικές ελλείψεις ασφαλείας στο σιδηροδρομικό δίκτυο, για στοιχειωμένες συμβάσεις, για έργα που έμειναν στη μέση, για συστήματα που πληρώθηκαν, αλλά δεν εγκαταστάθηκαν ή δεν μπήκαν ποτέ σε λειτουργία, για προσλήψεις – εξπρές ανθρώπων χωρίς τις απαραίτητες γνώσεις. Πέρα από την εξέταση των όσων οδήγησαν στην τραγωδία – και θα ερευνηθούν από τις αρμόδιες αρχές και τη Δικαιοσύνη – υπάρχει, όμως, και η διαχείριση της ίδιας της τραγωδίας. Και εκεί μπορεί εύκολα κανείς να εντοπίσει 4 μεγάλα «φάουλ».

-Ο πρωθυπουργός ορθά ζήτησε την άμεση σύσταση ανεξάρτητης και υπερκομματικής Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων, που θα εξετάσει πλήρως τα αίτια του δυστυχήματος και τις διαχρονικές καθυστερήσεις στην υλοποίηση των σιδηροδρομικών έργων. Και την ίδια ώρα έκανε ένα τεράστιο λάθος: Έσπευσε να προλάβει το πόρισμα, κάνοντας λόγο για «τραγικό ανθρώπινο λάθος».

-Η Hellenic Train αποφάσισε να μείνει σιωπηρή. Δεν φαίνεται να προκύπτει κάποια ευθύνη της εταιρείας στο δυστύχημα. Ωστόσο η ευθύνη της ενημέρωσης προς τους συγγενείς των θυμάτων και την κοινή γνώμη για τον ακριβή αριθμό των επιβαινόντων είναι δική της. Δεν υπάρχει λίστα με τα ονόματα των επιβαινόντων, ούτε έχει βγει κάποιος αρμόδιος εκ μέρους της εταιρείας να πει πόσοι υπολογίζεται ότι επέβαιναν στο τρένο, χωρίς να έχουν εκδώσει εκ των προτέρων, ηλεκτρονικά εισιτήριο, με αποτέλεσμα τα μέσα να στηρίζονται σε διαρροές και εκτιμήσεις τρίτων. Όλα αυτά την ώρα που κυκλοφορεί η πληροφορία ότι η ιταλική εταιρεία θα προσφύγει στη Δικαιοσύνη για τα διαφυγόντα κέρδη.

-Ακόμη και η τελευταία επίσημη ενημέρωση ήταν εντελώς ακατανόητη. Μας είπαν: «Οι νεκροί είναι 57, δηλαδή ένας περισσότερος από αυτούς που μέχρι στιγμής έχουν δηλωθεί επίσημα στην ΕΛ.ΑΣ. στον κατάλογο των 56 αγνοουμένων». Και φυσικά δεν διευκρινίστηκε από κανέναν τι σημαίνει αυτό. Έχουμε 57 νεκρούς και επιπλέον 56 αγνοούμενους; Πιθανόν, όχι (αλλά δεν υπάρχει κάποιος να μας το πει με βεβαιότητα). Την ώρα της ανακοίνωσης οι ταυτοποιημένοι σοροί ήταν 24. Αυτό σημαίνει ότι 33 δεν είχαν ταυτοποιηθεί. Πρέπει λοιπόν ο αριθμός αυτός να αφαιρεθεί από τους 56 αγνοούμενους; Ίσως ναι, ίσως όχι. Λίγες ώρες νωρίτερα, εξάλλου, από άλλα στοιχεία της ιατροδικαστικής υπηρεσίας κάποιοι υπολόγιζαν τους αγνοούμενους σε 10 με 11 και άλλοι μετέδιδαν πληροφορίες για 19. Όσοι καλύπτουμε χρόνια τη διεθνή επικαιρότητα ξέρουμε πως σε δυστυχήματα, φυσικές καταστροφές, τρομοκρατικές επιθέσεις, υπάρχουν πάντα δύο ξεχωριστοί αριθμοί, που δεν αλληλοκαλύπτονται και που καμία σύγχυση δεν προκαλούν: Ο αριθμός των νεκρών και ο αριθμός των αγνοούμενων. Εδώ, μέσα σε ένα απόλυτο αλαλούμ, δεν είναι δυνατό ούτε αυτό.

-Και ας πάμε τέλος στην επώδυνη, σκληρή διαδικασία της ταυτοποίησης. Η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας, Μίνα Γκάγκα, ανακοίνωσε ότι υπάρχει απόφαση «να μην έρθουν σε επαφή οι συγγενείς με τους ανθρώπους που δεν ζουν πια, για να είναι λιγότερο ψυχοφθόρο για εκείνους». Πώς και με ποιο δικαίωμα αποφάσισε εκ μέρους των ανθρώπων αυτών, που έχασαν παιδιά, γονείς, συντρόφους κάτι τέτοιο; To δικαίωμα των συγγενών να έχουν πρόσβαση στο σώμα του νεκρού είναι πτυχή του δικαιώματος σεβασμού της οικογενειακής ζωής, που κατοχυρώνει το άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Νατάσα Στασινού -naftemporiki.gr